In memoriam: Dolf Witte
12 november 1943 - 25 december 2022
12 november 1943 - 25 december 2022
Beste Ariel clubleden. December 2022
Middels dit bericht wil ik jullie op de hoogte stellen van het
overlijden van Dolf Witte op 25 december. Dolf was, zoals de meeste wel weten,
al geruime tijd ernstig ziek. Dolf is 80 jaren oud geworden.
Dolf was een Ariel clublid van het eerste begin en was ook altijd zeer actief in de
club. Zo is hij o.a. erg betrokken geweest in het bestuur van de club, in de periode
van 1969 tot 1979 vervulde hij zelfs de dubbele functie van secretaris en
penningmeester waarna hij in 1980 het voorzitterschap op zich nam tot 1991.
Dolf is ook het brein geweest voor het opzetten van de LAR, de jaarlijkse lange
afstandsrit, die tot op heden nog steeds succesvol wordt georganiseerd.
Ik vond Dolf van meet af aan een aardige man
Al die jaren dat ik clubevenementen bezocht vond ik het fijn Dolf weer te ontmoeten.
En ik geloof dat het wederzijds was. We hebben veel ritten gemaakt, veel gepraat over allerhande zaken en veel gelachen. En zelfs gezongen samen, buiten, ’s avonds op een mooie avond aan het water in Zeeland. Een lied van Jaap Fischer: het Veerse gat. We waren wel wat tekst kwijt, nog diezelfde week stuurde Dolf me de volledige tekst, met een PS: ‘ik geniet van onze gezamenlijke ritten’.
En ik kreeg hulp van hem. Ik schreef het boek over de geschiedenis van de eerste 40 jaren van de club. Dat was veel werk, gelukkig was er Dolf die minutieus mijn teksten controleerde op waarheid, spel- en taalfouten.
Buiten de evenementen van de club om zagen we elkaar nauwelijks. Ja, ik was op zijn bruiloft en hij was met andere clubleden op een feest van mijn 50ste verjaardag. Maar Dolf kende ik toch vooral van de Ariel club.
Nu is Dolf er niet meer. En ik heb nagedacht over waarom ik hem zo graag mocht en wat hem bijzonder maakte. Dan moet ik het toch eerst even hebben over de Nederlandse Ariel Club. Dolf zelf omschreef de club ooit als een unieke en gemêleerde verzameling van motorenthousiasten. Een club die ik zou willen omschrijven als een club van paradijsvogels. En Dolf zelf was in mijn ogen was zeker zo’n paradijsvogel. Hij had een bijzondere eigenschappen.
Om te beginnen: Mij leek dat Dolf ieder gesprek onbevooroordeeld begon. Hij nam iedereen zoals ie was. Dolf plaatse mensen niet in hokjes. Dolf luisterde goed waarbij hij je, vanonder zijn grote bos wit haar, zeer aandachtig aankeek. Bij verschil van mening bleef Dolf nadrukkelijk bij de inhoud. Feiten telden meer dan meningen en oordelen. Hij was wat dat betreft wel een wetenschapper.
Het omgekeerde gold ook. Het feit dat Dolf niet over mensen oordeelde scheen ook tot effect te hebben dat hij zich niet erg druk maakte over wat anderen van hem zouden kunnen denken. Hij was absoluut sociaal maar ging zijn eigen gang.
Dat alles gaf hem zeker ook autoriteit met zijn zware stem en zijn haeeeh aan het einde van menige zijn. Stond hij hier nog dan had hij iets kunnen als: ‘afscheid nemen is moeilijk, maar nodig… haeeeh’.
En dan was er Dolf’s humor, een droge relativerende humor. En verrassend ook, het kenmerk van ware humor. Een voorbeeld, Dolf organiseerde vaak de Jaarlijkse Lange Afstand Rit. ‘Komt allen’, riep hij op in het clubblad, ‘onder het motto: langs iedere weg een Ariel met pech’.
In de beginjaren van de club wist hij -als bestuurslid- met zijn open geest en humor menige strubbeling glad te strijken. Het is goed mogelijk dat de club er zonder Dolf niet meer was geweest.
Een ander kenmerkende eigenschap van Dolf was dat hij nooit gehaast was. Stond iedereen in motorpak te zweten in de zon, bagage achterop, klaar om te starten…stond er nog één eenzame kale motor; die van Dolf. Ah, daar is ie eindelijk, hij trekt juist zijn jas aan. Hij was altijd een beetje laat.
Maar ook hier geldt het omgekeerde Dolf had veel geduld, erg veel geduld met anderen. Dat weet ik toen hij en ik op een zondag vertrokken uit Luxemburg en ik bij de eerste keer gas geven moest constateren dat mijn achterwiel in de band ronddraaide waarbij het ventiel werd afgeknipt. Pas laat in de middag kwam met hulp van pechhulp alles weer goed. En hele dag wachten op mij. Dolf nam het zoals ‘t kwam.
Dolf was een aardige intelligente geduldige humoristische man. Ook een stevige persoonlijkheid, een rots. Een paradijsvogel die helaas is weggevlogen. Laten we nog één keer het glas op hem heffen. Hij zelf is op pad, hij is begonnen aan zijn laatste LAR.
Redacteur: Jan Bloemena
Middels dit bericht wil ik jullie op de hoogte stellen van het
overlijden van Dolf Witte op 25 december. Dolf was, zoals de meeste wel weten,
al geruime tijd ernstig ziek. Dolf is 80 jaren oud geworden.
Dolf was een Ariel clublid van het eerste begin en was ook altijd zeer actief in de
club. Zo is hij o.a. erg betrokken geweest in het bestuur van de club, in de periode
van 1969 tot 1979 vervulde hij zelfs de dubbele functie van secretaris en
penningmeester waarna hij in 1980 het voorzitterschap op zich nam tot 1991.
Dolf is ook het brein geweest voor het opzetten van de LAR, de jaarlijkse lange
afstandsrit, die tot op heden nog steeds succesvol wordt georganiseerd.
Afscheid Dolf
Alweer 34 jaar geleden kocht ik een Ariel en werd lid. Kort daarna werd ik gebeld. Door Dolf, hij was voorzitter toen. Hij stelde voor om samen naar de ALV te rijden. Dat hij mij belde was aardig. Het toonde ook zijn betrokkenheid bij nieuwkomers.Ik vond Dolf van meet af aan een aardige man
Al die jaren dat ik clubevenementen bezocht vond ik het fijn Dolf weer te ontmoeten.
En ik geloof dat het wederzijds was. We hebben veel ritten gemaakt, veel gepraat over allerhande zaken en veel gelachen. En zelfs gezongen samen, buiten, ’s avonds op een mooie avond aan het water in Zeeland. Een lied van Jaap Fischer: het Veerse gat. We waren wel wat tekst kwijt, nog diezelfde week stuurde Dolf me de volledige tekst, met een PS: ‘ik geniet van onze gezamenlijke ritten’.
En ik kreeg hulp van hem. Ik schreef het boek over de geschiedenis van de eerste 40 jaren van de club. Dat was veel werk, gelukkig was er Dolf die minutieus mijn teksten controleerde op waarheid, spel- en taalfouten.
Buiten de evenementen van de club om zagen we elkaar nauwelijks. Ja, ik was op zijn bruiloft en hij was met andere clubleden op een feest van mijn 50ste verjaardag. Maar Dolf kende ik toch vooral van de Ariel club.
Nu is Dolf er niet meer. En ik heb nagedacht over waarom ik hem zo graag mocht en wat hem bijzonder maakte. Dan moet ik het toch eerst even hebben over de Nederlandse Ariel Club. Dolf zelf omschreef de club ooit als een unieke en gemêleerde verzameling van motorenthousiasten. Een club die ik zou willen omschrijven als een club van paradijsvogels. En Dolf zelf was in mijn ogen was zeker zo’n paradijsvogel. Hij had een bijzondere eigenschappen.
Om te beginnen: Mij leek dat Dolf ieder gesprek onbevooroordeeld begon. Hij nam iedereen zoals ie was. Dolf plaatse mensen niet in hokjes. Dolf luisterde goed waarbij hij je, vanonder zijn grote bos wit haar, zeer aandachtig aankeek. Bij verschil van mening bleef Dolf nadrukkelijk bij de inhoud. Feiten telden meer dan meningen en oordelen. Hij was wat dat betreft wel een wetenschapper.
Het omgekeerde gold ook. Het feit dat Dolf niet over mensen oordeelde scheen ook tot effect te hebben dat hij zich niet erg druk maakte over wat anderen van hem zouden kunnen denken. Hij was absoluut sociaal maar ging zijn eigen gang.
Dat alles gaf hem zeker ook autoriteit met zijn zware stem en zijn haeeeh aan het einde van menige zijn. Stond hij hier nog dan had hij iets kunnen als: ‘afscheid nemen is moeilijk, maar nodig… haeeeh’.
En dan was er Dolf’s humor, een droge relativerende humor. En verrassend ook, het kenmerk van ware humor. Een voorbeeld, Dolf organiseerde vaak de Jaarlijkse Lange Afstand Rit. ‘Komt allen’, riep hij op in het clubblad, ‘onder het motto: langs iedere weg een Ariel met pech’.
In de beginjaren van de club wist hij -als bestuurslid- met zijn open geest en humor menige strubbeling glad te strijken. Het is goed mogelijk dat de club er zonder Dolf niet meer was geweest.
Een ander kenmerkende eigenschap van Dolf was dat hij nooit gehaast was. Stond iedereen in motorpak te zweten in de zon, bagage achterop, klaar om te starten…stond er nog één eenzame kale motor; die van Dolf. Ah, daar is ie eindelijk, hij trekt juist zijn jas aan. Hij was altijd een beetje laat.
Maar ook hier geldt het omgekeerde Dolf had veel geduld, erg veel geduld met anderen. Dat weet ik toen hij en ik op een zondag vertrokken uit Luxemburg en ik bij de eerste keer gas geven moest constateren dat mijn achterwiel in de band ronddraaide waarbij het ventiel werd afgeknipt. Pas laat in de middag kwam met hulp van pechhulp alles weer goed. En hele dag wachten op mij. Dolf nam het zoals ‘t kwam.
Dolf was een aardige intelligente geduldige humoristische man. Ook een stevige persoonlijkheid, een rots. Een paradijsvogel die helaas is weggevlogen. Laten we nog één keer het glas op hem heffen. Hij zelf is op pad, hij is begonnen aan zijn laatste LAR.
Redacteur: Jan Bloemena
